Veehouders in en bij zeer kwetsbare gebieden maken geen aanspraak op schadevergoeding bij aanwijzing daarvan. Dit bepaalde de Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State op 20 oktober 2010.
Wettelijk kader
De Wet ammoniak en veehouderij wil de natuur in en binnen 250 meter rondom voor verzuring gevoelige gebieden extra beschermen. Deze gebieden zijn de zogenaamde “zeer kwetsbare gebieden”. Uitbreiding van een veehouderij is daar alleen mogelijk, indien de ammoniakemissie uit dierverblijven niet toeneemt. Provinciale Staten moeten deze zeer kwetsbare gebieden aanwijzen. Alleen voor verzuring gevoelige gebieden, of delen daarvan, die zijn gelegen in de ecologische hoofdstructuur, kunnen als zeer kwetsbaar gebied worden aangewezen. Bij de aanwijzing houden Provinciale Staten alleen rekening met de gevoeligheid voor ammoniak, de aanwezige natuurwaarden en de ecologische samenhang binnen dat gebied. Tot slot houdt het ook rekening met de gevolgen van de aanwijzing voor bestaande veehouderijen, voor zover de ecologische samenhang tussen de zeer kwetsbare gebieden daardoor niet wordt aangetast en geen verlies van bijzondere natuurwaarde optreedt. Daarnaast wijzen Provinciale Staten alle voor verzuring gevoelige gebieden aan binnen een Natura 2000-gebied of beschermd natuurgebied.
Beperking uitbreidingsmogelijkheden
Een veehouder kon zich niet vinden in de aanwijzing. Zijn bedrijf ligt in een zone van 250 meter rond een zeer kwetsbaar gebied. Daardoor kan zijn bedrijf alleen uitbreiden als hij er tegelijkertijd voor zorgt dat de ammoniakemissie niet hoger is dan de wettelijk maximale emissiewaarde. Dat impliceert dat hij in de praktijk verdergaande en dus duurdere emissiereducerende technieken in de stallen zal moeten toepassen. De veehouder meent dat zijn bedrijf door deze aanwijzing wordt beperkt. Daarom wil hij compensatie voor de waardevermindering.
Oordeel rechter
De Afdeling Bestuursrechtspraak van de Raad van State wijst het verzoek van de veehouder af. Zij meent dat de juridische situatie van het bedrijf niet verslechtert. Provinciale Staten wijzen alleen voor verzuring gevoelige gebieden aan, die in de ecologische hoofdstructuur zijn gelegen. Dit zijn in de praktijk de gebieden die onder de “oude“ WAV als kwetsbaar gebied waren aangemerkt. Het bedrijf had dus ook voor het aanwijzingsbesluit al te maken met dezelfde beperkingen, omdat het was gelegen in een zone rond een kwetsbaar gebied. Feitelijk verandert de situatie van het bedrijf door het aanwijzingsbesluit dan ook niet. Het bedrijf lijdt daardoor ook geen schade.
Nota bene
Schadevergoeding door aanwijzing van natuurgebieden blijft een moeilijk verhaal. Vaak dateert de aanwijzing van lang geleden, terwijl de beperking steeds groter wordt. Hetzelfde geldt voor aanwijzing als Natura 2000-gebied. Uitspraak: ABRS 20 oktober 2010, LJN BO1181
